«Φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς… φταίει κι ο Χατζηπετρής» λέει το γνωστό τραγούδι και διερωτώμαι, «τι φταίει τελικά που βρεθήκαμε εδώ;» Ένα διαχρονικό πλέον ερώτημα, που απαντάται ποικιλοτρόπως, ανάλογα με τις πολιτικές πεποιθήσεις, το εισόδημα, την ρευστότητα, την κοινωνική θέση, ακόμα και τις θρησκευτικές αντιλήψεις του ερωτώμενου.
Αν και το προλόγισμα προσδίδει το αντίθετο, ο σκοπός μου δεν είναι να αναζητήσω τις αιτίες που μας οδήγησαν στο σήμερα. Εγκολπώνομαι την άποψη που καταλογίζει ευθύνες σε όσους κατάφεραν να φάνε από το βάζο με το μέλι. Όσοι θέλησαν να εκμεταλλευτούν την ασυδοσία του ελληνικού κράτους και να καρπωθούν οφέλη από την συνολικότερη κακοδιαχείριση, έσπρωξαν (ο καθένας όσο μπορούσε) το κάρο προς την κατηφόρα.
Αυτό που θα έπρεπε τώρα να μας απασχολεί, είναι τι γίνεται
από εδώ και στο εξής. Να σας θυμίσω, πως η κρίση συρρικνώνει το εθνικό εισόδημα
πλέον των πέντε ετών, αφού η ελληνική οικονομία παρουσιάζει αρνητικούς ρυθμούς
ανάπτυξης από το 2008. Δεν έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια συνηθισμένη
κατάσταση, δεν περπατάμε σε μια προβλέψιμη κατωφέρεια του οικονομικού κύκλου.
Αυτό αποδεικνύεται άλλωστε κάθε μέρα καθώς οι γνωστές δημοσιονομικές πρακτικές
δεν επιφέρουν τα αποτελέσματα που προβλέπουν τα εγχειρίδια Μακροοικονομικής.
Κατά συνέπεια τα τελευταία χρόνια, είμαστε τα θύματα ενός παγκόσμιου
οικονομικού πειράματος.
Το πείραμα ξεκίνησε το 2009, τότε που το υπερχρεωμένο
ελληνικό κράτος οδηγήθηκε σε νέα υπέρογκα δάνεια (με απώτερο σκοπό την
εξυπηρέτηση των παλαιότερων). Αυτός ήταν ο ένας από τους πυλώνες του μνημονίου,
ο οποίος όπως δήλωσαν «αξιωματούχοι» του ΔΝΤ ήταν λανθασμένα δομημένος. Το
ελληνικό χρέος από το 112%, εκτοξεύτηκε στο 170% του ΑΕΠ!
Οι δανειστές, ήθελαν να απαλλαχτούν από τα τοξικά ελληνικά
ομόλογα αλλά να μην θέσουν και εν κινδύνω τα χρήματα τους. Θεώρησαν πως
κρατώντας την ελληνική οικονομία διασωληνωμένη, επιβάλλοντας ταυτόχρονα αυστηρή
λιτότητα θα κατάφερναν να μας οδηγήσουν σε πλεονάσματα τα οποία με την σειρά
τους θα οδηγούσαν σε μια σταδιακή αποπληρωμή του χρέους.
Τα αντανακλαστικά της Ελλάδας, αποδείχθηκαν ισχνά, τα μέτρα
βιαιότερα από όσο επέτρεπαν οι συνθήκες, οι πολιτικοί μας κατώτεροι των
περιστάσεων, οι εμπνευστές των μέτρων ανίδεοι για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά
της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας. Το πρόγραμμα εκτροχιαζόταν και η τρόικα έσφιγγε
κι άλλο το ζωνάρι.
Ένας άλλος πυλώνας του προγράμματος «διάσωσης», λέγεται
αποπληθωρισμός. Ουσιαστικά μιλάμε για την προσπάθεια μείωσης του κόστους
παραγωγής (και της κατανάλωσης). Με αυτόν τον τρόπο τα ελληνικά προϊόντα θα
γίνονταν ανταγωνιστικά στο εξωτερικό αλλά και η Ελλάδα θα απορροφούσε ξένες
επενδύσεις. Προς το παρόν και αυτός ο πυλώνας φαίνεται χτισμένος σε ασταθή
θεμέλια. Οι επενδύσεις απαιτούν πρωτίστως, σταθερό φορολογικό και πολιτικό
σύστημα, στοιχεία που ακόμα δεν μπορούμε να εγγυηθούμε σε κανέναν. Φορολογικές
τροποποιήσεις εισάγονται κάθε τρίμηνο, τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις
βασίζονται σε ισχνές πλειοψηφίες ενώ η κρίση επεκτείνεται και αποκτά διττό
χαρακτήρα (οικονομικό και κοινωνικό), σχίζοντας με μανία τον κοινωνικό ιστό.
«Και τώρα τι;», εύλογα θα αναρωτιέστε. Το πείραμα συνεχίζετε
αγαπητοί, και πλέον οι ειδικοί έχουν να αντιμετωπίσουν ένα δημόσιο χρέος που
αποτελεί ευρωπαϊκό ρεκόρ καθώς κινείται στο 160% του ΑΕΠ, μια ανεργία που
καλπάζει στα δυσθεώρητα επίπεδα του 27% και μια κοινωνία που παρακμάζει.
Ας μην είμαστε όμως απαισιόδοξοι αφού δεν μπορούμε να
προεξοφλήσουμε την έκβαση κανενός πειράματος…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου